منتظر واقعی فاصله زمانی با ظهور را احساس نمی کند

اعتقاد، امید می آفریند و اگر امید، مسبوق به یک اعتقاد عارفانه باشد، بسیار قدرت بخش و قاطع خواهد بود. امید یکی از ستاره های پُرنور در منظومه انتظار است و یکی از ویژگی های مهم ایمان به شمار می آید. مفهوم امید در مصارف روزانه ما دارای دو معناست؛ امیدی که در آن نوعی قطعیت وجود دارد و امیدی که صرف یک احتمال است و علاقه به وقوع آن است که آن را تشدید می کند. امید در انتظار موعود، از قسم اول است و نوعی جزمیت و قاطعیت در آن وجود دارد و به همین دلیل نیروبخش است. چرا که اعتقاد به تحقق امری در آینده، احساس امید را در دل انسان بارور می کند و او را با اطمینان، چشم به راه آینده قرار خواهد داد. امید، روح انسان را با آینده پیوند می زند و انرژی لازم را برای حرکت و مهم تر از آن عبور از مشکلات و موانع فراهم می کند.

وقتی اعتقاد و امید به فتح در دل یک انسان مبارز موج بزند، او در اوج سختی ها و ناکامی ها خود را پیروز و غالب خواهد دید. چنین انسانی هرگز دچار یأسی که از مکائد دائمی ابلیس است، نمی شود. آن گاه به آرامشی دست می یابد که مایه بصیرت و دقت نظر او خواهد شد. کسی که از این آرامش قدرتمندانه برخوردار باشد، در هر مبارزه ای بهتر برنامه ریزی می کند و موفقیت بیشتری به دست می آورد.

بعضی ها که از ایمان و اعتقاد به «تحقق وعده های الهی، علی رغم همه موانع ظاهری» بهره مند نیستند، منتظرند ابتدا به عالی ترین فهم نسبت به موضوع اعتقادی دست یابند (مثلا این که چگونه ممکن است فلان مانع تحقق وعده الهی برطرف شود) سپس اعتقادی عمیق پیدا کنند. در حالی که اگر کسی از صفای باطن برخوردار باشد، با مختصر فهمی به اعتقاد خواهد رسید و آن گاه همین اعتقاد است که او را به آرامش و بصیرت فوق العاده می رساند. چنین کسی استعداد بیشتری دارد تا در ادامه به عالی ترین فهم ها نیز دسترسی پیدا کند.

یکی از نتایج اعتقاد راسخ به تحقق وضع مطلوب، نزدیک دانستن فرج و ظهور است. وقتی اهمیت امری که در پیش است بسیار زیاد باشد، دیگر تأخیر زمان وقوع آن دیده نمی شود؛ و فاصله زمانی با آن احساس نخواهد نشد. مثلا اگر کسی مرگ و موقف حساب در صحرای محشر را واقعه مهمی بداند و در عظمت آن به خوبی غور کرده باشد، همواره آن را نزدیک می بیند و با آن احساس همراهی می کند. کمااینکه در روایات به این معنا زیاد اشاره شده است.