دستور العملی به عاجزان از اصلاح نفس

[ای طالب کمال!] آن کس که خود را از روی حقیقت، عاجز از اصلاح نفس و دل ببیند، خود را مانند آن کس داند که در دریای ژرف و عمیقی غرق است و هلاک خویش را مسلم داند و یا بسان مبتلا به حریقیببیند که سوختن خود را یقین شمارد، و از روی اضطرار، پناه به خدا برد و جان و دل و عمل خود را تماماً تسلیم پروردگار خود کند و به عنایت پروردگار خویش، حسن ظن و نیک پنداری داشته باشد، در این صورت البته نجات می یابد و خلاص می شود و رستگار گشته، به مقصود نائل می گردد، چرا که خداوند، توانایی است که ناتوانی در او راه ندارد و جوادی است که بخل در کار او نیست و امینی است که خیانت نمی کند و چه خوش گفته اند:

برای کوشش در رهایی از حیله گریهای نفس و شیطان که پایانی ندارد، چاره ای نیست مگر اینکه از روی معرفت حقیقی بدانی که تو ناتوانی و به خدای توانا - جل جلاله - از روی راستی پناه بری.

پس کار خود را بدو واگذار و سر و سر و دل و کالبد و ایمان و کردار خود را به پروردگارت بسپار، چه او به تو خیانت و جفا نکند و او خدای جفا کار نباشد.

 

چهار صد و چهل کلمه در سلوک الی الله از آیة الله حاج میرزا جواد آقا