حضرت زهرا(س)آمدند که دستگاه شیاطین مومنین را از علی(ع) جدا نکنند

کسی که غافل از آخرت است با امام راه نمی رود

نگاه قرآن و بیانی که خداوند در قرآن نسبت به واقعه سقیفه دارد عرض کردیم. از منظر قرآن راه سعادت انسان حرکت با امام علیه السلام است.

اگر انسان دنبال امام حرکت کرد، در وادی نعمت قرار گرفته و وجودش نورانی به نور امام می شود. به او طهارت نفس، حتی عصمت تبعی می دهد، شیعیان کامل اینطور هستند. همه مناسک هم مناسک همراهی با امام هستند، آن چیزی که ما از آن نهی شده ایم، ما را از امام جدا کرده و آن چیزی که به آن امر شده ایم ما را با امام همراه می کند.

صراط مستقیم، راه معرفت است، از دنیا شروع می شود و در آخرت هم ادامه دارد، مدخل آن از دنیا است. نمی شود کسی از آخرت وارد شود، شیطان هم تمام قوای خودش را متمرکز کرده ما در دنیا با امام همراه نشویم. نقشه شیطان برای کسانی که می خواهند خوب باشند، این است که آن ها را از امام جدا کند. شیطان از هر چهار جانب به انسان حمله می کند، آخرت را از یاد انسان می برد. کسی که غافل از آخرت است با امام راه نمی رود.

دنیا را در نظر انسان جلوه می دهد تا برای دنیا کار کنند، کسی که دل به دنیا بسته است با امام کار نمی کند، از طریق شهوات و شبهات وارد می شود، شبهات را در ذهن آن ها تزیین می کند، قلبشان را پر از شهوات و حب به دنیا و حب لذت می کند، از همه جوانب انسان را محاصره می کند.

شیطان نمی گذارد انسان با امام حرکت کند، تهدید شیطان این است که اکثر این انسان ها شاکر نخواهند بود، شاکر به امام نخواهند بود، نعمت امام را شکر نمی کنند، از امام فاصله گرفتن کار را تمام می کند و این طرح و نقشه شیطان است.

خداوند وقتی این واقعه را حکایت می کند، که انسان باید با امام راه برود و شیطان تمام تلاشش را می کند که مانع شود نکته ای را گوشزد میکند، و آن اینکه ولایت امام را جبراً به کسی نمی دهند.

این امر گرانبهایی است، ممکن است مومن دنیا نخواهد به زور به او بدهند، به کفار ممکن است بیشتر از مومنین از دنیا بدهند، اما ولایت امام اینگونه نیست. ولایت از امور گرانبها و از اسرار است، باید امتحان پس بدهی، باید در همان مدخل وادی امامت سجده کنی، همه دارایی هایت را کنار بگذاری تا به امام برسی. بعد با امام سیر کنی، همه سعادت در سیر کردن با امام است، اوست که دستگیری می کند، او کشتی نجات است.

همه علامات راه به امام برمیگردد ولی در سیر با امام، رسیدن به امام ، همان آغاز راه باید همه نفس خودت را زمین بگذاری.

تعبیر قر آن این است که اسان باید تمام هویتش را زیر پا بگذارد تا وارد این وادی شود، کسی با استکبار نفس به آن جایگاه نمی رسد؛ خداوند همین ماجرا را در سوره مبارکه عنکبوت حکایت می کند، مردم تلقی شان این است دهانشان که به اقرار ایمان باز شد، گناهانشان تمام می شود؛ ما آن ها را در فتنه نمی بریم، ناخالصی ها پاک شود، خالص و نا خالص از هم جدا شوند.

مومنین باید خالص شوند، ما آن ها را در کوره میبریم، مثل زرگر که زر را در کوره می برد تا ناخالصی ها از آن جدا شود، برای مومن همچین کوره ای در نظر داریم، فتنه و این کوره را خود خدای متعال روشن می کند، ما پیشینیان را هم در این کوره قرار دادیم.

ما را با عنوان اماممان صدا می زنند

در قیامت نمی شود خوارج هم در کنار امیرالمومنین (ع) در میدان بیایند، ما هیچ عنوانی نداریم، در آخرت ما را با عنوان اماممان صدا می زنند، می گویند پیروان امیرالمومنین(ع) بیایند. پیروان بنی امیه و معاویه بیایند.

وقتی به این عنوان صدا می زنند نباید پیروان خوارج هم جزء آن ها باشند، لذا کوره امتحان در صفین داغ می شود و جدا می شوند، همان کسانی که در کنار حضرت بودند، شمشیرشان را در مقابل حضرت می گیرند و به جرم نکرده حضرت ایشان را محکوم به ارتداد می کنند.

پیامبر اکرم (ص) فرمودند: ای علی من دیشب هزاران درخواست برای خودم و شما از خداوند متعال کردم که اجابت شد؛ ولی یک نکته را عرض کردم، گفتم خدایا همه مردم دور امیر المومنین(ع) جمع شوند، خداوند فرمود: "أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ"

این روایت باید معنا شود و الا دعای پیامبر اکرم(ص) که رد نمی شود. یعنی پیامبر ما تو میخواهی ما ولایت امیرالمومنین(ع) را به راحتی به آن ها بدهیم و امتحانشان نکنیم؟ به کاذبین که در ادعای بندگی راست نمی گویند هم سر ولایت را بدهیم؟

شما از ما میخواهید ما ولایت امیرالمومنین(ع) را مانند لقمه در این دنیا به آن ها بدهیم؟ ما آن ها را امتحان سختی می کنیم.

لذا به امیرالمومنین(ع) فرمودند: علی جان هم خودتان مبتلا می شوی، هم دیگران را در کنار شما امتحان می کنیم.

شیطان وسوسه می کند و مومن استوار است، از هر طرف وارد شود، آنان که قدر امام را می دانند و با امام راه میروند استحکام پیدا می کنند.

انسان اگر جنس عتیقه ای دارد و نمیداند با ارزش است آن را روی طاقچه می گذارد، همین که بفهمد قیمتی است آن را جایی محفوظ نگهداری می کند. وقتی شیطان به مومن هجوم بیاورد تازه می فهمد چیز با ارزشی دارد و مستحکم می شود.

وقتی در غدیر پیامبر اکرم(ص) دست حضرت علی(ع) را بالا بردند، ابلیس ناله ای زد و همه فرماندهان لشکریان خودش را جمع کرد و گفت اگر این قضیه تثبیت بشود، احدی دیگر گناه نخواهد کرد، من نگران تثبیت این امر هستم.

تعبیر قرآن در باب این ماجرا این است:

خداوند امتحان را به پا کرد، ابلیس پا در میدان گذاشت، و نتیجه اش این شد؛ آن ها نعمت خداوند را تبدیل به کفر کردند، این نعمت چیست؟

امیر المومنین(ع) می فرمایند: چرا این کار را کردند؟ چرا از سنت پیامبر(ص) روی گردان شدند و از وصی پیامبر(ص) روی گردان شدند؟ نعمت خداوند را تبدیل به کفر کردند و مردم را از همین دنیا به جهنم بردند.

این نعمت در آیه ما هستیم که خداوند متعال بر بندگان عطا کرده است. قیامت معلوم می شود ما چه نعمتی بوده ایم.

حکایت قرآن این است، امتحان پیش آمد و شیطان به میان امد، به جای شکر، کفر وارد شد و مردم زیر ولایت کفر رفتند و عاقبتشان جهنم شد، حال آتش این جهنم را فاطمه زهرا سلام الله علیها می تواند خاموش کند، ابراهیم خلیل باید وسط آتش نمرود برود.

حضرت زهرا سلام الله علیها آمدند که دستگاه شیاطین مومنین را از امیرالمومنین(ع) جدا نکنند، در این فتنه مومنین غرق نشوند و جهنمی نشوند، شعله های این آتش را برای مومنین آرام کردند، باید وارد این جهنم شویم، اما عبور از آتش این جهنم با حضرت زهرا سلام الله علیها است.

ایشان به میدان آمدن و کار را تمام کردند، قسمت عمده ای از کار در همین 95 روز تمام شد و بقیه بر دوش اهل بیت(ع) گذاشته شد. ولایت امام علی علیه السلام با ائمه ای از نسل ایشان تثبیت شد، ولی به قیمت بلایی عظیم تمام شد.