انسان در نیا تنهاست یعنی: ما فقط خدا را داریم

چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟

یکی از عواملی که باعث می شود انسان مهربانی خدا را باور نکند و یا سخت باور کند با اینکه خلی به آن نیاز دارد، احساس تنهایی است که انسان در دنیا دارد. این احساس انسان را از تعادل روحی خارج می کند.

چون خدا غیب است،(از چشم ما پنهان است) عکس العمل های فوری و مشخص ندارد، برای احترام به ما، ما را صریحا مورد خطاب و مهربانی قرار نمی دهد. چون خدا را از نزدیک لمس نمی کنیم مهربانی او را نیز درک نمی کنیم.

وقتی انسان از همه تنهایی ببیند، نسبت به جهانی که در آن زندگی می کند بد بین می شود. با اینکه غربت ما در دنیا باید ما را به سمت خدا می کشید تا آن احساس تنهایی را با وجود خدا جبران کنیم. اما این اتفاق نمی افتد.

اینکه انسان در دنیا تنها است به این معنا نیست که خدا را ندارد، معنی آن، این است که فقط خدا را داریم. آدم ها برای بیرون آمدن از تنهایی تلاش می کنند، کینه به دل میگیرند، نامهربان می شوند.

چه نتیجه ای باید از این تنهایی حاصل می شد؟ انسان باید با خود می گفت، هیچ کسی به من رحم ندارد، همه نامهربان هستند؟ خدا که هست. این انتقال سخت است؛ باید با تفکر و تعقل انجام شود.

من غریبم، به من رحم کن!

در دعای ابوحمزه می خوانیم: خدایا در این دنیا به غربت من رحم کن! یعنی به من رحم کن که من غریبم. این قشنگ است که انسان غریبی خود را در خانه خدا ببرد و از او رحم و مهربانی طلب کند، بعد کم کم با این مهربانی انس میگیرد.

ولی وقتی انسان ها غربت خود را حس کنند و در خانه خدا نروند، سوءظن و کفر به خدا هم ممکن است پیدا کنند.

خداوند در سوره محمد(ص) می فرماید: من کافران را تنها می گذارم، آن ها پشتیبان و مولا ندارند. اما مومنین مولا دارند، من مولای مومنین هستم.

خداوند مولا و پشتیبان مومنین است. چه خوب مولایی دارند. این احساس پشتیبان داشتن در تنهایی ها بسیار زیبا ست.

تنها بودن خودمان در دنیا را بپذیریم. این تنهایی که در قبر به سراغ انسان می آید، این تنهایی که در خیلی از مشکلات به سراغ انسان می آید، این تنهایی در دنیا است. اما پذیرفتن تنهایی خطر ناک است، باید به همراه آن پذیرفت که ما فقط خدا را داریم و خدا پشتیبان ما است. نتیجه پذیرش تنهایی باید میل و کشش ما به سمت خدا باشد. غیر از این باشد ضرر کردیم.

چه باید کرد؟

مومنین نباید همدیگر را تنها بگذارند، تا این پشتیبانی و مهربانی انسان ها به یکدیگر نشانه مهربانی خدا باشد.

اصل اینکه ما تنها هستیم، و وقتی تنها شدیم سمت خدا برویم و بگوییم تو تنها کس من هستی درست است. اما معنای این حرف این نیست که همدیگر را تنها بگذاریم. اگر کسی در روزگاه تنها ماند این تنهایی را با خدا پر کند.

حتی اگر کسی در ظاهر تنها نبود تنهایی خود را عمیقا درک کند و به سمت خداوند کشیده شود. ما نباید همدیگر را تنها بگذاریم چون اگر این تنهایی فزاینده شود، از خدا هم روی برمیگردانیم. مهربانی انسان ها به هم باید یاد آور مهربانی خدا باشد.

چه کار کنیم تنهایی ما عامل کفر، عامل انکار مهربانی خدا، عامل احساس اینکه پشتیبان نداریم نشود؟ تمرین تنهایی کنیم. و برای تمرین این تنهایی نماز شب بخوانید.

حتی سفارش شده زوجی که میخواهند نماز شب بخواننند در دو اتاق جدا به تنهایی با خدا خلوت کنند. این تنهایی برنامه ریزی شده به انسان تمرین می دهد که در تنهایی ها(مانند تنهایی هنگام مرگ) خدا را از دست ندهد.

پس از طرفی نباید همدیگر را تنها بگذاریم و از طرفی هم باید این تنهایی را در خلوت خود تمرین کنیم.

هر کدام از ما در مهربانی به یکدیگر باید نماینده خدا باشیم. یکی از همین زمینه های مهربانی و نزدیکی مومنین به هم، نماز جماعت است.

آن تنهایی خوب است، که من را متصل به خدا کند نه اینکه من را به یاد خدا نیندازد، تنهایی ممدوح خوب است، مومن به جایی می رسد که در خلوت خودش همیشه با خدا است.

مصیبت زده را تنها نگذاریم

تنهایی خود را با خدا پر کنیم. در رنج تنهایی ها از خدا نبریم. فلسفه تنهایی این است که بگوییم: " اِلهي وَ رَبـّي مَنْ لي غَيـْرُک".

البته ما سفارش داریم، تنهایی هم را پر کنیم، صله رحم کنیم. همان چیزی که از مهربانی خدا توقع داریم به همدیگر بچشانیم.

در میان این تنهایی ها تنهایی عزادار سخت است. امام صادق علیه السلام در روایتی تاکید کردند که مصیبت زده را تنها نگذارید.

در روایات متعدد نقل شده است: اگر میخواهی کسی را تعزیت بدهی، همینکه صاحب مصیبت تو را ببیند کافی است. در روایات داریم مخصوصا اگر خانمی غم دیده شد، خانم ها پیش او بروند تا تنها نباشد. در فقه ثواب گریاندن خانم عزادار توسط خانم های دیگر اسم و رسم دارد. به این موضوع اهمیت دهید.

به عزادار نگویید گریه نکن. یک عزادار دردنیا بود که امام زمانش به او گفت گریه نکن و او زینب سلام الله علیها بودند. و این بسیار سخت است.