منبرهای یک دقیقه ای/توسل به امام جواد(ع) برای دردهای بی‌درمان معنوی و ظاهری بسیار مؤثر است

انسان وقتی عزیز است، پابرجاست،‌ وقتی مورد عنایت خاص خدا است که امیدی جز به خدا نداشته باشد و الا حوادث و طوفانهای روزگار و برخوردها او را و امیدش را نابود می‌کند.

ابا صلت می‌گوید: «بعد از شهادت حضرت رضا(ع)،‌ مطرود مأمون عباسی شدم و به زندان افتادم و چون امیدم به مأمون و سرکردگان و امیران و دیگر دست اندرکاران حکومت بود،‌ یک سال زیر غل و زنجیر ماندم. شبی توسل به خدا یافتم و خدا را به اهل‌بیت قسم دادم. امیدم را از همه قطع کردم و به او پیوستم. ناگهان جوادالائمه(ع) را در زندان دیدم. چون چشمم به ایشان افتاد، گریه کردم؛ گله کردم که چرا به داد من نمی‌رسید. فرمود: «ابا صلت چه‌ وقت خواستی و نیامدم؟» سپس دست مرا گرفت و از  میان زندانبانها بیرون آورد و فرمود: «برو به امید خدا که دیگر به تو دسترسی پیدا نخواهند کرد.»

تذکری که اینجا باید داده شود، این  است که توسل به امام جواد(ع) برای امور دنیویه؛ گرفتاریها؛ غمها و غصه‌های بزرگ؛ دردهای بی‌درمان معنوی و ظاهری بسیار مؤثر است. حتی اهل تسنن نیز بسیار به قبر مطهرش متوسل می‌شوند.

پی نوشت: از کتاب «زندگانی چهارده معصوم» اثر حضرت آیت الله مظاهری