پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله)، به هنگام روزه گشودن، با حلوا افطار مىکرد. اگر حلوا نبود، با شکرینهاى دیگر یا چند دانه خرما، و اگر آن نیز نبود، با آبِ خالى. مىفرمود: آب، معده و کَبِد را تمیز مىکند، دهان را خوشبو مىکند، دندانها را محکم مىسازد، چشم را قدرت مىدهد و دیده را جلا مىبخشد، گناهان را از انسان می‌شوید، رگهاى برآشفته و تلخه تحریک شده را فرو مىنشانَد، بلغم را از میان مىبَرَد ، حرارت را از معده برمىدارد، و سردرد را نیز از میان مىبَرَد.
متن حدیث:
الإمام الصادق علیهالسلام:
کانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله و سلّم إذا أفطَرَ بَدَأَ بِحَلواءَ یُفطِرُ عَلَیها ؛ فَإِن لَم یَجِد فَسُکَّرَهٍ أو تَمَراتٍ، فَإِذا أعوَزَ ذلِکَ کُلَّهُ فَماءٍ فاتِرٍ. وکانَ یَقولُ: یُنَقِّی المَعِدَهَ والکَبِدَ، ویُطَیِّبُ النَّکهَهَ وَالفَمَ، ویُقَوِّی الأَضراسَ، ویُقَوِّی الحَدَقَ و یَجلُو النّاظِرَ، و یَغسِلُ الذُّنوبَ غَسلاً، و یُسَکِّنُ العُروقَ الهائِجَهَ و المِرَّهَ الغالِبَهَ، و یَقطَعُ البَلغَمَ، و یُطفِئُ الحَرارَهَ عَنِ المَعِدَهِ، و یَذهَبُ بِالصُّداعِ.
«اصول کافى، ج۴،ص۱۵۳ -دانش نامه احادیث پزشکی، ج۱،ص۵۴۵»