چگـونه از ائمه علیهم السلام اذن دخول بگیریم؟
وارث: شخصۍ مۍ گفت: ما مۍ خواستـیم بہ حـرم امـام حسین علیہ السلام مشرف شویم، حـاج مقدس دم در حـرم ایستـاده بود و اذن دخـول مۍ گرفت.
ما رفتیم توے حـرم و یڪ ساعتۍ زیارتمـان را هم ڪردیم و همـۂ ڪارها یمان را هم ڪردیم، آمدیم بیـرون، دیدیم هنوز حاج مقدس آنجـا ایستاده است. گفتـیم « حاج آقا، چـرا مشـرف نمۍ شوید؟»
ایشان فـرمودند: «هنوز اذنم نداده اند»
این یڪ تڪهٔ اخلاقۍ است. گوش بدهیـد. خیلۍ مطلب است. ما همین جـورے مۍ رویم توے حــرم، نمۍ ایستیم، حتۍ اذن دخولۍ ڪه توے مفاتیح نوشته شده را نمۍ خوانیم ڪه بِاِذْنِ الله وَ بِاِذْنِ رسولِـہِ.
دوتا اذن دخـول در مفاتیـح هست ڪہ در مشہد وقتۍ میخواهۍ وارد حـرم بشوۍ ، آنجـا تابلویی نصب است ڪہ بعضۍ ها مۍ خوانند. این اذن دخـول ظاهــری استــ.
امـا آن اذن دخـولی ڪہ حاج مقدس مے گفت، غیر از این اذن دخول است. فرموده اند: «اذنم نداده اند». مۍ دانید ڪۍ اذن مۍ دهند؟ آن زمانے ڪـہ اشڪت جارے شود. اینقـدر باید بایستد و بایستد تا اینڪہ اشڪش جارے شود. اشڪش ڪه جارے شد، بہ او اذن داده اند، تا اشڪ جارے نشود، اذن نداده اند.
حالا شما مۍ گویۍ اشڪم نمۍ آید. حال نـدارم. یڪ تڪہ از میـرزا علي هستہ اے یادگارے بگویم. حاج میرزا علۍ هستہ اے مجتہد بود. نود سـال هم عمر ڪرد. در آن شبستان هم سالہا منـبر رفت.
حاج میرزا علے هستہ اۍ مۍ فرمودند:
” اگـر حـال نداشتۍ و مۍ خواهی بہ حـرم مشـرف شوۍ، حـرم نــرو، ڪمۍ بایست، مدتۍ دعـا ڪن: خـدایا ، مریض ها را شفـا بده. خـدایا، پدر و مـادرم را بیـامرز. خــدایا گـرفتارے هاۍ مسـلمانان را اصلاح ڪن. خــدایا، چہ و چہ. همـہ اش دعــا ڪن. یڪ مقدار ڪـہ دعـا ڪنی ، حــال مے آیۍ."
این را یادگــاری از من داشتـہ باشید. فارســی ، عـــربۍ . هـر جور ڪہ بلد هستید ، دعــا ڪنید.
منبع: ڪتاب بدیع الحکمة حکمت ۳ از مواعظ آیت الله مجتهدے تهرانۍ(ره)
/1102101305
ما رفتیم توے حـرم و یڪ ساعتۍ زیارتمـان را هم ڪردیم و همـۂ ڪارها یمان را هم ڪردیم، آمدیم بیـرون، دیدیم هنوز حاج مقدس آنجـا ایستاده است. گفتـیم « حاج آقا، چـرا مشـرف نمۍ شوید؟»
ایشان فـرمودند: «هنوز اذنم نداده اند»
این یڪ تڪهٔ اخلاقۍ است. گوش بدهیـد. خیلۍ مطلب است. ما همین جـورے مۍ رویم توے حــرم، نمۍ ایستیم، حتۍ اذن دخولۍ ڪه توے مفاتیح نوشته شده را نمۍ خوانیم ڪه بِاِذْنِ الله وَ بِاِذْنِ رسولِـہِ.
دوتا اذن دخـول در مفاتیـح هست ڪہ در مشہد وقتۍ میخواهۍ وارد حـرم بشوۍ ، آنجـا تابلویی نصب است ڪہ بعضۍ ها مۍ خوانند. این اذن دخـول ظاهــری استــ.
امـا آن اذن دخـولی ڪہ حاج مقدس مے گفت، غیر از این اذن دخول است. فرموده اند: «اذنم نداده اند». مۍ دانید ڪۍ اذن مۍ دهند؟ آن زمانے ڪـہ اشڪت جارے شود. اینقـدر باید بایستد و بایستد تا اینڪہ اشڪش جارے شود. اشڪش ڪه جارے شد، بہ او اذن داده اند، تا اشڪ جارے نشود، اذن نداده اند.
حالا شما مۍ گویۍ اشڪم نمۍ آید. حال نـدارم. یڪ تڪہ از میـرزا علي هستہ اے یادگارے بگویم. حاج میرزا علۍ هستہ اے مجتہد بود. نود سـال هم عمر ڪرد. در آن شبستان هم سالہا منـبر رفت.
حاج میرزا علے هستہ اۍ مۍ فرمودند:
” اگـر حـال نداشتۍ و مۍ خواهی بہ حـرم مشـرف شوۍ، حـرم نــرو، ڪمۍ بایست، مدتۍ دعـا ڪن: خـدایا ، مریض ها را شفـا بده. خـدایا، پدر و مـادرم را بیـامرز. خــدایا گـرفتارے هاۍ مسـلمانان را اصلاح ڪن. خــدایا، چہ و چہ. همـہ اش دعــا ڪن. یڪ مقدار ڪـہ دعـا ڪنی ، حــال مے آیۍ."
این را یادگــاری از من داشتـہ باشید. فارســی ، عـــربۍ . هـر جور ڪہ بلد هستید ، دعــا ڪنید.
منبع: ڪتاب بدیع الحکمة حکمت ۳ از مواعظ آیت الله مجتهدے تهرانۍ(ره)
/1102101305