حجت الاسلام سعیدیان: اگر اهل ظلمات باشیم نمی توانیم به ائمه(ع) وصل شویم

وارث: جلسه هفتگی با سخنرانی حجت الاسلام علی سعیدیان و مداحی حاج ناصر آیینی و دیگر ذاکرین اهل بیت (ع) در هیئت ارباب حسین (ع) برگزار شد.

در ادامه خبر متن سخنرانی حجت الاسلام علی سعیدیان را می خوانید:

اعمال خود را زیاد نبینیم

یک نکته ای را موکداً از لسان اهل بیت علیهم السلام در روایات می بینیم که به اشکال مختلف بیان شده است و آن مساله تفکر است. امیرالمومنین علیه السلام می فرماید: هر کس فکر کند موفق می شود. اما به چه چیزی فکر کند؟ خداوند در قرآن می فرماید: در گام ابتدایی به خلقت آسمان و زمین نگاه کند تا بداند چقدر دقیق است. در گام دوم قرآن کریم می فرماید: به درون و نفوس خودتان فکر کنید چون از دیگران نسبت به خودتان آگاه تر هستید.

اگر قرار است در دستگاه سیدالشهدا علیه السلام رشد داشته باشیم و به یک جایگاهی برسیم باید فکر کنیم اولیای خدا و آنهایی که با نام اباعبدالله علیه السلام به جایی رسیدند چه کاری انجام داده اند و چه داشته اند. چون امام حسین علیه السلام کشتی نجاتی است که هم سریع تر و هم گسترده تر است و شامل همه ی افراد می شود اما این کشتی مقصد و هدفی دارد قرار نیست همینطور در کشتی بمانیم.

یکی از دلایل عدم حصول ما به مقامات و اینکه جلسات اباعبدالله علیه السلام برای بعضی ها به جای پیشرفت پسرفت ایجاد می کند، از بین رفتن اخلاقیات در این جلسات است غیبت در اینگونه هیئات زیاد شده است. امثال من مجمع الامراض هستیم یعنی مریض هایی داریم که شیطان هم نداشته است، شیطان به عزت خدا اعتقاد داشت و می گفت خدایا به عزتت قسم من بنده هایت را بیچاره می کنم. اما متاسفانه ما به این عزت اعتقاد نداریم که خدا به همه عزت و ذلت می دهد لذا پشت سر دیگران حرف می زنیم یا کارهای غیراخلاقی دیگر می کنیم.

متاسفانه روضه ها و هیئات ما خیلی آسیب دیده است لذا هیچ کس هم پیشرفت نمی کند. چند نفر را دیده ایم در این جلسات شفا بگیرند یا به مقامات اولیای الهی برسند. حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود: یکی از دلایل نرسیدن به مقامات دوستان خاص اباعبدالله الحسین علیه السلام این است که فکر می کنید خیلی خبرها هست و اعمالتان زیاد و پرارزش است. گروهی در صدر اسلام وجود داشت به نام مرجعه که معتقد بود برای بهشت رفتن فقط عقیده به خدا کافی است و نیاز به انجام عمل اضافی ندارد شبیه این اعتقاد در بعضی از ما نسبت به امام حسین علیه السلام نیز وجود دارد.

کیفیت مهمتر از کمییت 

واقعیت دین داری به کثرت نماز و روزه و اعمال نیست بلکه به کیفیت اعمال است. بعضی ها به این حدیث استناد می کنند: مَن بَکی أَو أَبکی أَو تَباکی فی مُصیبهِ الحُسین حُرِّمَت جَسَدَهُ علی النار و وَجَبَت لَهُ الجَنَّه¹ .
(هرکس در مصیبت امام حسین علیه السلام بگرید یا بگریاند و یا ( اگر گریه اش نیامد ) خود را به حالت گریه بزند (تباکی)؛ جسدش بر آتش حرام شده و بهشت بر او واجب می گردد) .

در حالی که منظور از این حدیث و منظور از ادای "گریه کردن" برای حفظ حرمت مصیبت است نه اینکه اگر از روی ریا هم گریه کنی عزادرایت قبول است، چون ریا در اعمال واجب هم موجب بطلان اعمال است.

همه ی انسانها ظرفیت رسیدن به مقامات الهی را دارند

 فکر کنید اولیای الهی که به مقام رسیدند اعمالشان را زیاد نمی دیدند و به دنبال بالابردن کیفیت عمل بودند، و درصدد بودند تعداد اعمال با کیفیتشان را بیشتر کنند. در گریه برای امام حسین علیه السلام باید بدانید اولاً باید برای خود حضرت گریه کنید و ثانیاً باید بدانید هیچ کاری برای امام حسین علیه السلام نکرده اید. حتی اگر تا قیامت سینه بزنید و اشک بریزید به اندازه یک قطره خون حضرت علی اصغر نمی شود.

خداوند ظرفیت هایی که در وجود اولیا قرار داده است در وجود همه ی ما قرار داده است پس چرا ما نتوانیم به آن مقامات برسیم؟ فضیل عیاض² دزد و راهزن بود که توبه کرد و استاد تربیتی شد؛ استاد تربیتی یعنی احاطه به درون شما دارد و نسبت به مریضی باطنی تو دستورالعمل اخلاقی می دهد، کسانی که شاگرد او بودند عرفای زمان شدند. پس ما هم می توانیم به مقامات و درجات برسیم. ایراد کار کجاست؟ باید همیشه یادمان باشد که ما به اهل بیت علیهم السلام بدهکار هستیم هیچ طلبی به آنها نداریم.

پیامبر صلی الله علیه و آله در سجده هایشان می فرمود: خدایا یک لحظه مرا به خودم واگذار مکن. امیرالمومنین علیه السلام گریه می کردند و درخواست مغفرت و آمرزش از درگاه الهی داشتند. ما چگونه با خدا حرف می زنیم؟ این کبر ما ضربه می زند. ما آخر الامر نوکر اهل بیت علیهم السلام هستیم و یک خدمتکار باید همیشه نگران باشد که اربابش از او راضی باشد.

ریا در جلسات امام حسین علیه السلام قبول نیست حضرت می فرمایند: اگر برای من گریه می کنید باید شبیه من باشید. اگر اشک ریختید و در عین حال روی شما اثر گذاشت و اخلاق اسلامی پیدا کردید درست است.

از سنخ اهل بیت (ع)باشیم تا دستمان را می گیرند

به ما اشکال می کنند حرفهای شما با روایت مَن بَکی أَو أَبکی ³... نمی سازد. یک ناصبی از امام صادق علیه السلام سوال کرد: یک شیعه ای دارید خیلی گناه کار است عاقبتش چه می شود؟ حضرت فرمود: خدا در دنیا بلا و سختی به او وارد می کند و کفاره گناهش می شود. آن شخص گفت: اگر در دنیا سختی ندید و خوب زندگی کرد چه؟ حضرت فرمود: هنگام جان دادن در قبر به او سخت می گیرند و کفاره گناهش می شود و خدا او را می بخشد. اگر آنجا هم نشد در عالم برزخ به او سخت می گیرند کفاره گناهش می شود و بخشیده می شود. حضرت در ادامه فرمود: اگر اینها هم نشد در روز قیامت دست او را می گیریم و او را به بهشت می بریم. بالاخره اینگونه کسی به بهشت نمی رود بلکه باید به نحوی تاوان گناهانش را بدهد بله گریه کن بر امام حسین علیه السلام را دستش می گیرند اما تا آخر مسیر خیلی راه طولانی و سختی است، این مواقفی که باید طی کنیم تا روزی که به محضر اهل بیت علیهم السلام مشرف شویم آسان و راحت نیست، پس مغرور نشویم.

نباید دچار توهم بشویم و به خیال اینکه در نهایت بخشیده خواهیم شد به دنبال گناه باشیم. شیطان انسان را وسوسه می کند و در ذهن انسان می آید و می گوید تو امام حسین علیه السلام را داری پس برو گناه انجام بده. اما باید توجه داشته باشید که اهل بیت علیهم السلام نور هستند اگر بنا باشد آنها دست ما را بگیرند ما هم باید نور باشیم. اگر ظلمت باشی در کنار نور نمی توانی قرار بگیری. اگر ما نمی توانیم سلمان بشویم حداقل نور باشیم طوری باشیم که وزن خوبی های ما بیشتر از بدی هایمان باشد تا آنها بتوانند دست ما را بگیرند. آنها نور هستند اگر ما ظلمت و تاریکی باشیم از سنخ آنها نیستیم و با آنها نمی سازیم؛ سنخیت دلیل انضمام است.

اگر گناهکار هستید عیبی ندارد این قدر خوبی کنید تا وزن خوبی هایتان بیشتر شود توبه کنید تا دستتان را بگیرند یا در قیامت شفاعتتان کنند. این توهم بزرگترین راه شیطان برای فریب ماست که می گوید مگر می شود امام حسین علیه السلام دست شما را نگیرد. بله اگر خوب باشی حضرت دست تو را می گیرد. هر کسی ممکن است گناه و خطا انجام دهد حتی اگر مرجع تقلید باشید اما اگر توبه کنید و کارهای نیک دیگری انجام دهید حتما ائمه علیهم السلام دست شما را خواهند گرفت.

پی نوشت:

1. شیخ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج 14، ص 596.

2. فضیل بن عیاض زاده:۱۰۱ یا ۱۰۵ هجری قمری، سمرقند و در ابیورد زندگی کرد^. درگذشت: ۱۸۷ هجری قمری، مکه سارقی بود که دزدی را کنار گذاشت و از جمله زاهدان مسلمان گشت وی از عارفان نامدار قرن دوم هجری و از شاگردان امام ششم شیعیان بود.

3.مَن بَکی أَو أَبکی أَو تَباکی فی مُصیبهِ الحُسین حُرِّمَت جَسَدَهُ علی النار و وَجَبَت لَهُ الجَنَّه .

هرکس در مصیبت امام حسین بگرید یا بگریاند و یا ( اگر گریه اش نیامد ) خود را به حالت گریه بزند ؛ جسدش بر آتش حرام شده و بهشت بر او واجب می گردد .