آیا دین، مانع رشد علم شده است؟

وارث:آیا دین، مانع رشد علم شده است؟

تعارض علم و دین و یا مانع شدن دین برای علم، هیچ‌گاه مسئله تمدن اسلامی و علمای مسلمان نبوده است. 

در اسلام این دو همراه هم رشد و همراه هم افول کرده‌اند. زیرا دیندارترین، عالم ترین بوده، و عالم ترین دیندارترین بوده است. به عنوان مثال اگر بخواهیم از علمای طراز اول اسلام را نام ببریم، می توانیم به علامه حلی اشاره کنیم، که علاوه بر علم، انصافاً در تقوا نیز زبانزد بوده است.

همین طور بزرگانی چون علامه بحرالعلوم، سید بن طاووس و بسیاری دیگر که در کنار کارهای علمی و تالیف کتاب های عظیم، در دین و تقوا نیز شهره بوده اند.

یکی از تفاوت‌های جدی تمدن اسلامی با غربی در همین نکته است که دانشمندان مسلمان اعم از عرفا، فقها، فلاسفه، ریاضی دانان، پزشکان و ... همه خودشان را متدین می‌دانستند و هیچگاه خودشان و نظراتشان را خارج از گفتماندینی یا در مقابل آن معنا نمی‌کردند؛ اما در تمدن غرب، دانشمندان هیچ ابایی نداشتند که نظریات علمی را در مقابل نظریات دینی مطرح کنند. 

در تمدن غرب، هرگاه دین در صدر بوده، علم را زمین زده و هرگاه علم در صدر قرار گرفته سعی در زمین زدن دین داشته است و علم و دین در تمدن غرب کاملاً در مقابل یکدیگر بوده است.

از این رو یکی از مغلطه هایی که اسلام ستیزان خواسته یا ناخواسته به آن مرتکب شده اند، این است که فضای تمدن غربی را که فضای مسیحیت بر پیکره دینی آن حاکم است را با فضای تمدن اسلامی، که کاملاً بر اساس دیانت و شریعت بنا نهاده شده است، خلط کرده اند. 

زیرا ضعف های درون مسیحیت، برخی دانشمندان را بر آن وا داشت که نظراتی گاه متغایر با مبانی دینی بزنند، اما در اسلام، عموماً نظرات علمی، مطابق با شریعت اسلام و حتی به عنوان معجزه ای علمی از اسلام و قرآن مطرح می شده است...

منبع: کتاب پاسخ به شبهات