قتی کسی آدم بدی می‌شود تا مدت‌ها گوشه‌هایی از صفای باطن و حالات خوب روحی برای او باقی می‌ماند. این هم مایۀ امید است که هنوز راهی برای بازگشت وجود دارد و هم مایۀ نگرانی است که مبادا بخاطر پاره‌ای از احساسات خوب، خود را آدم خوبی بداند و خود را توجیه و وجدان خود را ساکت کند. ...

آن ها از این نگران هستند و بیم دارند که نکند خدا کمال و تمام حق را از ما بخواهد و ما دستمان خالی باشد؟ ما هم همیشه از خدا می خواهیم و بخواهیم: الهَنا عامَلنا بِهِ فَضلَک وَ لا تُعامِلنا بِعَدلک و این گونه است که اگر خدا با ما با عدلش برخورد کند و اگر بخواهد کمال و تمام از ما بگیرد ما بیچاره می‌شویم...

گنهکارانی که توبه بر آنها واجب فوری است، توجه نمی‌کنند و روی مستحبات اعم از روزه و نمازهای مستحبی و شرکت در مجالس عزاداری و بر سر و سینه زدن اصرار می‌ورزند؛ ترک واجب کرده، سنت به جا می‌آورند!

به منظور آمادگی برای ظهور حضرت (عج) خوف و رجا با هم مفهوم پیدا می‌کند یعنی هم نگرانی و هم امیدواری برای ظهور مطرح است شاید عجیب باشد که بگویم در روایات متعدد آمده که امام زمان (عج) وقتی که ظهور می‌کنند،‌ کسانی که منتظر ظهور بودند تصور می‌کنند امامشان طور دیگری عمل می‌کند، وقتی برنامه‌های ایشان را می‌بینند به ایشان می‌گویند از هر راهی آمدی، از همان راه برگرد، ما کاری با شما نداریم و احتیاجی هم به شما نداشتیم!