وقتی خلود در دنیا می‌آید و انسان تعلق پیدا میکند، دوست ندارد این طرف را رها کند و تشنگی آخرت هم نمی‌آید. اصل قضیه این است که ما تشنگی آن دنیا را داریم، اما با آمدن تعشقات دنیایی، آن را از ما می‌گیرند؛ یعنی اصلاً حقیقت روح و توجه روح و وجه روح را به سمت خاک کشانده‌ایم و دیگر نمی‌تواند سر از عالم قدس درآورد. چاره‌اش این است که تعشقات را کم کنیم.
