خداوند متعال که از بندگان خود بی‌‌‌نیاز است، در پی آن نبوده است که از رهگذر عبادت‌‌‌شدن، جایگاه خود را تقویت کند تا از این رو آن‌‌‌ها را به چنین عبادتی امر کند. اینکه خداوند متعال خود را هدف و سرانجام مسیر بشریت قرار داده تنها برای این نبوده است که آدمی فقط به هنگام عبادت در برابر او سر فرود آورد؛ بلکه به‌‌‌دنبال آن است که با عبادت، انسان‌‌‌های درستکاری تربیت شوند که بتوانند با گذشتن از خود، در مسیر بشری بیشتر نقش ایفا کنند. [شهید علامه صدر، کتاب انسان و عبادت، صفحه ۶۳]