عرب بیابانی نزد پیامبر(ص) آمد و هدیه‌ای برایش آورد و همان‌جا گفت: بهای هدیه ما را بده، پس رسول خدا(ص) خندید و هر زمان که اندوهگین می‌شد، می‌فرمود: کاش آن عرب بیابانی نزد ما می‌آمد!
امام باقر (ع) می‌فرماید: «و لا فقر کفقر القلب و لاغنی کغنی النّفس و لا قوّة کغلبة الهوی»؛ و فقری چون فقر دل و غنایی چون غنای نفس نیست و هیچ قدرتی مانند غلبه بر هوی نفس ندارد.
جمعیتی متراکم در خیابان در حال دویدن به سمتی خاص هستند و به ظاهر مسئله‌ای جدی در کار است، اما اصل ماجرا چیز دیگری است؛ آنها نه در حال فرار از «شر»ی هستند و نه در پی رسیدن به «خیر»، آنها شکارچیان پوکمون هستند.
حضرت علی فرمود: کان رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: لیسر الرجل من اصحابه اذا راه مغموما بالمداعبه / رسول خدا هرگاه یکی از اصحاب خود را اندوهگین می دید او را با شوخی و مزاح خوشحال می کرد
زحماتی که پدر و مادر برای انسان می کشند، هیچ‌گاه قابل جبران نیست و فرزندان باید تلاش کنند تا حرمت آنها را حفظ کنند و با سخن و اخلاق نیکو مقدار ناچیزی از زحمات بی دریغ آنان را جبران کنند.
یک روز کنار بچه می نشست. انگشت های سبابه و میانی یک دستش را مثل پاهای کسی که قدم بزند،می گرفت و دستش را می برد سمت بچه و نشسته می گفت:«اومد،اومد،اومد،اومد...»
یکی از مواردی که قرآن کریم و روایات اهل بیت علیهم السلام در مورد آن تاکید فراوان داشته اند، نحوه ارتباط با نامَحرم است که عمل به دستورات قرآن می تواند انسان را به سعادت دنیا و آخرت برساند.
