روزه، یک افتخار برای مومن است

وی افزود: اگر نگاهی لطیف‌تر به این مقوله داشته باشیم به درستی متوجه می‎شویم که در واقع روزه عملی نیست که بر انسان تحمیل شده باشد و انسان به حسب کاری که انجام می‎شود از خداوند طلبکار باشد بلکه اگر با چشم دل به روزه نگاه کنیم می‎بینیم که روزه یک افتخار برای هر مومن است.

این استاد حوزه بیان کرد: در واقع خداوند با نعمت روزه بابی برای ارتباط بنده و خود ایجاد کرده است و در واقع بنده را به حساب آورده است و او را بر سر خوان پرکرم خود مهمان کرده است که این مساله برای او یک ارزش بزرگ محسوب می‎شود.

وی گفت: دیگر نعمتی که خداوند در کنار این نعمت به انسان عطا کرده است و بسیاری از ما از آن غافل هستیم، نعمت هدایت است؛ هدایتی که خداوند به واسطه اعمال خاص در این روز نصیب ما گردانیده است؛ در واقع خداوند با واجب کردن روزه اهمیت این تکلیف را برای ما دو چندان کرد و ما نیز توجه بیشتری به آن کردیم و آن را سرسری نگرفتیم.

رئیس موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) خاطرنشان کرد: اگر عنایت خداوند و وجوب روزه نبود شاید کمتر کسی در این روزهای گرم سال این ارتباط معنوی و نورانی که سراسر خیر و برکت و پاداش‌های بی نظیر است را ایجاد می‎کرد.

وی گفت: یکی دیگر از برکات الهی در خصوص روزه، مبحث قرب الهی است؛ این بحث نیز همچون مباحث مذکور مرتبط با امری است که ابتدا درک حسی از آن بوجود آمد و سپس درک معنوی آن را پیدا کردیم؛ در واقع مفهوم قرب برای ما ابتدا حسی بود و تابع شرایط زمان و مکان و جایگاه یک شی نسبت به ما در حوزه زمانی و مکانی.

مصباح‌یزدی بیان کرد: در ابتدا مفهوم قرب در مفهوم زمینی آن مورد بحث قرار گرفته است و بعد که متوجه شدیم که امور غیر مادی نیز وجود دارد این مسایل هم از نظر مرتبه وجودی دارای مراتبی است که باید در مفهوم بسیط قرب منظور نظر واقع شود.

وی گفت: اگر بخواهیم مفهوم قرب را به خوبی در قرآن بررسی کنیم؛ خداوند نیز از معنی زمینی و اصطلاحی برای بیان نزدیکی خود با انسان استفاده کرده است؛ در واقع مفهوم اینکه خداوند از رگ گردن به انسان نزدیک‎تر است موید همین مساله است زیرا مردم این نزدیکی را عینیت آن شیء بیرونی با خود می‏‎دانند و در واقع منظور همان یکی بودن است.

این استاد اخلاق حوزه بیان کرد: در واقع این امر از اراده خدا ناشی می‎شود زیرا اراده خدا عین خود خدا است و اراده فرد نیز به معنای وجود او معنی می‎شود؛ یعنی اراده خدا با بودن انسان محقق شده است پس از او جدا نیست؛ یعنی خدا فاصله‎ای با اراده او ندارد؛ کما اینکه انسان نیز فاصله‌ای با اراده خود ندارد.

/م.س215