جزای حسن ظن یا سوءظن به خدا

 سوگند ياد مى ‏كنم به آن كسى كه به غير از او خدايى نيست، كه هرگز به هيچ مؤمنى خير دنيا و آخرت عطا نشده، مگر به گمان نيكى كه به خدا داشته باشد، و به اميدش از آن جناب، و خوش‏ خلقى كه داشته، و به باز ايستادن از غيبت مؤمنان. و سوگند ياد مى‏ كنم به آن كسى كه به غير از او خدايى نيست، كه خدا هيچ مؤمنى را بعد از توبه و طلبِ آمرزشِ گناهان عذاب نمى‏ كند، مگر به بدگمانى او به خدا، و تقصير كردنش در اميد داشتن به خدا، و به بدخلقى كه داشته باشد، و به غيبت كردنِ مؤمنان.

و سوگند ياد مى‏ كنم به آن كسى كه به غير از او خدايى نيست، كه گمانِ هيچ بنده مؤمنى به خدا نيكو نباشد، مگر آنكه خدا در نزدِ گمانِ بنده‏ اى مؤمن خود باشد، و بر وفق گمانش با او عمل نمايد؛ زيرا كه خدا كريم است و همه خوبى‏ ها به دستِ قدرتِ او است، و شرم مى‏ كند كه بنده مؤمنِ او چنان باشد كه گمانِ نيك به او برده باشد؛ پس گمان و اميد او را خلاف كند، و به خلافِ آنها با او عمل نمايد؛ پس گمانِ خود را به خدا نيكو كنيد، و به سوى او رغبت نماييد».

محمد بن يحيى، از حضرت امام رضا عليه السلام، روايت كرده است كه فرمود:

«گمان خويش را به خدا نيكو كنيد؛ زيرا كه خداى عز و جل مى ‏فرمايد كه: من در نزدِ گمانِ بنده مؤمنِ خودم، و بر وفق گمانش به من با او رفتار مى‏ كنم. اگر گمانش خوب است، جزاى او خوب باشد، و اگر بد است، بد باشد.»

على بن ابراهيم، از پدرش، روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏ فرمود:

«گمانِ نيك به خدا داشتن، آن است كه غير خدا را اميد نداشته باشى، و نترسى، مگر از گناهان خويش.»

پی نوشت:

تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى)، ج‏۳، ص204

منبع: افکار نیوز

/م.س215