کمتر اصطلاحی در عرفان عملی یارای رسیدن به قدر و منزلت بخشیده شدن و پذیرفتن توبه را دارد؛ وجه محترمی از رحمانیت حضرت حق نسبت به بندگان عاصی و خطاکار خود، آن دسته از بندگانی که جز بر در رحمت الهی مأوی ندارند. از این رو خداوند متعال می‌فرماید: «و او (خدا) کسی است که توبه را از بندگانش می‌پذیرد و گناهان را می‌بخشد و آنچه را انجام می‌دهید، می‌داند.» (1)