امام خمینی(ره) فرمودند که ارتباط بین انسان و خدا در صورتی برقرار می‌شود که در حد توان، انسان بتواند بفهمد که مضمون این ادعیه چیست و مراد متکلم چه بوده است. هرچه بتواند بهتر بفهمد، این ارتباط قوی‌تر خواهد بود. بنابراین بعد از قرائت، فهم گام دوم شمرده می‌شود و گام سوم نیز این است که انسان این معارف را از ذهن به قلب خود وارد کند و با نیت و توجه، این معارف و معانی را در مقام دعا با حق‌تعالی مطرح کند.

این فقره از دعا، بهترین شاهد مطلبی است که پیشوایان حکمت متعالیه و صاحبدلان اهل معرفت به آن اعتقاد دارند و آن این که فیض حق تعالی قدیم است.

پادشاهی خداوند ابدی است و کسی که تحت حکمرانی اوست از بین رفتنی و نابود است.

مقامات و حالات سالک در سیر و سلوکش مختلف است. پس، انسان مظهر اسم «کلّ یوم هو فی شأن؛ در هر روزی او به شأن و کاری پردازد» می‌باشد، فلذا در هر حالی و در هر کاری، محبوبش به اسمی بر او ظهور می‌فرماید

تنها کسی که مقام مشیّت در او تحقق یافته و افقش با افق مشیّت یکی است و راه و وسیله اتصال آسمان و زمین است، کسی است که خدا خلقت را به او شروع فرموده و به او نیز ختم خواهد فرمود که این همان حقیقت محمدی و علوی، صلوات الله علیهما، است.