حاج رضا مهاجرانی (بلبل شرق تهران) سال‌های آخر عمر، دست‌به‌عصا و آرام به گوشه‌اي خزيده بود و خسته و شكسته، چشم‌به‌راه كسي بود كه زنگ خانه‌اش را بفشارد يا گوشي تلفن را بردارد و به او زنگي بزند. مي‌گفت: «شب‌های محرّم اگر كسي در خانه باشد، مرا به جايي خواهد برد و اگر نباشد بايد تنها بنشینم و رادیو گوش بدهم.»
