انسان وجودی است مرکب از تن و جان ( نفس یا روح) و آنچه از انسانیت انسان حکایت دارد جان است نه بدن. "قلب" مهمترین قوای روح یا نفس انسان است. قرآن و روایات مرکز ادراکات و شعور انسان را "قلب" نامیده اند. قرآن می فرماید:(لَهُمْ قُلُوبٌ لا يَفْقَهُونَ بِها) ایشان قلبهایی دارند که با آن چیزی نمیفهمند. همچنین میفرماید: (لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِها) برای آنها دلهایی است که با آن تعقل میکنند. کیفیت حیات انسانی و حقیقی انسان در گرو احوال قلب اوست. پس انسان زنده انسانی است که قلبش زنده باشد و گر نه مرده ای است متحرک.
