معجزات علوی | نشان دادن بهشت و جهنم برزخی به مردم

زندگانی امیر مؤمنان علیه السلام سراسر معجزه و نشانه های شگفت انگیز بود؛ چه آن زمان که به آن طرز معجزه آسا و در خانۀ کعبه به دنیا آمدند و شهادتین را گفتند و چه آن زمان که در جوانی آن رشادت ها را خلق کردند و با قدرتی ملکوتی درب خیبر را از جا کندند و یا چه آن زمانی که بإذن الله خورشید را بازگرداندند و چه بسیاری از معجزاتی که به اذن خدا رقم زدند و بخش کوچکی از آنها در برگه های گنجینه های روایی ما نهفته است.  عجیب اینجاست با وجود این همه معجزاتی که امیر مؤمنان بإذن الله رقم زد، باز هم امت ایشان رویگردان شدند و به شنیع ترین شکل ممکن با آن حضرت برخورد کردند و به تعبیر قرآن به جای مسیر هدایت، مسیر تاریکی و ضلالت را انتخاب کردند «أُولئِکَ الَّذینَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‏ ..

یکی از این معجزات امیرالمؤمنین علیه السلام مربوط به ماجرایی است که فردی به نام رمیله نقل می کند. گفته اند از اصحاب خاص آن حضرت بود. این روایت را در ادامه می خوانیم. 

وی می گوید عده ‏اى از اصحاب علی علیه السلام نزد آن حضرت رفتند و گفتند: وصى موسى دلایل و نشانه‏ ها و معجزاتى نشان می ‏داد و جانشین عیسى نیز همان طور. تو هم اگر معجزه ای نشان ما بدهى تا قلب ما آرامش پیدا کند، خوب است. حضرت فرمود: «شما تحمّل دیدن آن را ندارید». ولى آنها اصرار کردند. امیرالمؤمنین علیه السلام آنها را به طرف خانه‏ هاى مهاجرین برد و به آرامى دعا کرد. پرده طبیعت از برابر چشمان آنان کنار رفت؛ در یک طرف، باغ هاى بهشت را دیدند و در طرف دیگر، آتش دوزخ را. 

عدّه ‏اى گفتند: (این) سحر است، سحر است! عدّه‏ اى هم در تصدیق خود پایدار ماندند و مانند این معجزات را انکار نکردند و گفتند: پیامبر اکرم فرموده است: «قبر یا باغى است از باغ هاى بهشت و یا دخمه ‏اى است از دخمه‏ هاى جهنم. 

مَا رُوِیَ عَنِ الثُّمَالِیِّ عَنْ رُمَیْلَةَ وَ کَانَ مِمَّنْ صَحِبَ عَلِیّاً ع قَالَ‏ وَ صَارَ إِلَیْهِ نَفَرٌ مِنْ أَصْحَابِهِ فَقَالُوا إِنَّ وَصِیَّ مُوسَى کَانَ یُرِیهِمُ الدَّلَائِلَ وَ الْعَلَامَاتِ وَ الْبَرَاهِینَ وَ الْمُعْجِزَاتِ وَ کَانَ وَصِیُّ عِیسَى یُرِیهِمْ کَذَلِکَ. فَلَوْ أَرَیْتَنَا شَیْئاً تَطْمَئِنُّ إِلَیْهِ وَ بِهِ قُلُوبُنَا. قَالَ إِنَّکُمْ لَا تَحْتَمِلُونَ عِلْمَ الْعَالِمِ وَ لَا تَقْوَوْنَ عَلَى بَرَاهِینِهِ وَ آیَاتِهِ وَ أَلَحُّوا عَلَیْهِ. فَخَرَجَ بِهِمْ نَحْوَ أَبْیَاتِ الْهَجَرِیِّینَ حَتَّى أَشْرَفَ بِهِمْ عَلَى السَّبِخَةِ فَدَعَا خَفِیّاً ثُمَّ قَالَ اکْشِفِی غِطَاءَکِ فَإِذَا بِجَنَّاتٍ وَ أَنْهَارٍ فِی جَانِبٍ وَ إِذَا بِسَعِیرٍ وَ نِیرَانٍ مِنْ جَانِبٍ. فَقَالَ جَمَاعَةٌ سِحْرٌ سَحَرَ. وَ ثَبَتَ آخَرُونَ عَلَى التَّصْدِیقِ وَ لَمْ یُنْکِرُوا مِثْلَهُمْ وَ قَالُوا لَقَدْ قَالَ النَّبِیُّ ص: الْقَبْرُ رَوْضَةٌ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّةِ أَوْ حُفْرَةٌ مِنْ حُفَرِ النَّار.  (الخراج قطب الدین راوندی، ج1، ص172)