ورود بدون اذن به حریم الهی، عواقب دارد

وارث : حجت الاسلام محسن ادیب بهروز، عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران گفت: در نظام خلقت برای زمان ها و مکان ها به شکل ویژه حساب، نقش و تاثیری خاص تعریف شده است. یعنی کارهایی که در زمان ها و مکان های خاص انجام می شود، آثار ویژه ای دارد و اصولا نقش زمان و مکان در تغییر آثار و یا به تعبیری در افزایش آثار و نتایج اعمال بسیار موثر است.

در بین زمان ها و مکان های خاص ما زمانی داریم که مخصوص ذات مقدس خداوند متعال تعریف شده و یک مکان که به او تعلق دارد. مکان که همان مسجدالحرام است که بیت الهی و حرم امن الهی معرفی می شود و زمان ماه مبارک رمضان است.

وی افزود: ما رمضان را حریم الهی از نظر زمانی می دانیم به این معنا که در این زمان هر کار مثبت یا منفی ای که انجام می شود آثار ویژه ای دارد و غیر از این است که همان کار را در زمان دیگری انجام دهیم.  به عنوان مثال روزه ای که برای رمضان تعریف شده اگر در زمان دیگری انجام شود قطعا آثار دیگری دارد و همان آثار را نخواهد داشت. با توجه به این نکته وقتی انسان می خواهد به این زمان ویژه وارد شود چون این زمان، خاص خداوند متعال تعریف شده باید مقدماتی را فراهم کند تا بتواند در این زمان و مکان با بیشترین آثاری (که به تناسب شخصیت او) تحقق آن آثار امکان پذیر است، مواجه شود.

چرا که ما معتقدیم هر کاری که فرد انجام می دهد (به تناسب شخصیت او) آثار خاصی برای آن تعریف می شود. یعنی من (به تناسب شخصیت خودم) با فرد دیگری که همان کار را با همان کیفیت انجام می دهد، آثار متفاوتی خواهیم داشت. من روزه می گیرم او نیز روزه می گیرد من دعای کمیل می خوانم او نیز دعای کمیل می خواند اما اختلاف شخصیت های ما باعث می شود که آثار مختلفی متوجه ما شود.

این کارشناس دینی تصریح کرد: بنابراین افراد برای ورود به زمان ها و مکان های ویژه باید مقدماتی را طی کنند تا بتوانند آثار بیشتری از کارهایی که انجام می دهند به دست آورند. به تعبیر دیگر وقتی مقدمات انجام می شود یک تغییری در شخصیت افراد به وجود می آید که آن تغییر، موجب می شود آثار به دست آمده نیز افزون تر شود.

وقتی مقدمات انجام شد به معنای تغییر در شخصیت فرد است که همین تغییر، روزه ماه رمضان را برای افراد با آثار متفاوتی روبرو می کند. چون اشخاص با شخصیت های گوناگون همراه هستند و این شخصیت ها از جهت کمال، یک حداقل و یک حداکثری دارند.

این حداقل ها و حداکثرها به این معنا است که ما می توانیم به تناسب توقعی که در آن مکان و زمان از کارهای خود داریم با انجام برخی مقدمات تغییرات شخصیتی را نیز در خود ایجاد کنیم. یعنی اگر من توقع دارم که از روزه رمضان خود آثار ماندگار 20 ساله به دست آورم باید مقدمات بیشتری ایجاد کنم تا بتوانم در زمان ورود به این ماه با همان روزه ای که به ظاهر برای همه روزه داران یکسان است (یعنی از جهت ظاهری همه یک سحر، یک افطار و یک نوع رعایت دارند) به این آثار 20 ساله دست یابم.

«کیفیت روزه» بسته به شخصیت افراد، متفاوت است و شخصیت افراد باعث می شود که این روزه برای هر کس اثری متفاوت داشته باشد. ثانیا آثار نیز محدود به یک نتیجه خاص نیست یعنی کسی می تواند روزه اول ماه رمضان خود را با 10 درجه اثر و روزه 28 رمضان را با اثر 20 درجه همراه کند یا حتی روزه سال 93 او با سال 94 کاملا متفاوت باشد.

حجت الاسلام ادیب در ادامه خاطرنشان کرد: بنابراین با توجه به این نکات هرچه مقدمات را افزایش دهیم به همان تناسب شخصیت خود را تغییر می دهیم و این تغییر شخصیت نیز به تناسب در به وجود آمدن آثار موثر است. ما برای انجام مقدمات یک میزان حداقلی داریم که اگر این حداقل ها انجام نشود شبیه آن است که انسان بدون اجازه وارد حرم و حریم الهی شود.

اگر من چنین کردم این جسارت من، آثار روحی من را کاهش داده و حتی ممکن است آثار منفی به دنبال داشته باشد. بنابراین نقش مقدمات به دو شکل است؛ نخست اینکه در شخصیت من تغییراتی ایجاد می کند و این تغییر شخصیت آثار را متغیر می نماید و دوم اینکه اگر این «مقدمات حداقلی» انجام نشود من بدون اجازه به حریم الهی ورود پیدا کرده ام و این ورود بدون اجازه یک جسارت است که حتی ممکن است من را با نوعی عقاب و پیامدهای خطرناک روبرو کند.

عضو هیئت علمی دانشگاه تهران گفت:«مقدمات حداقلی» بر اساس مستندات کتب ادعیه و منتسب به کلام معصوم این است که روز آخر ماه شعبان را روزه بگیرد و قصد او نیز اجازه گرفتن برای ورود به رمضان باشد. چرا که روزه مرا با خدا مرتبط می کند و وقتی در غیر ماه مبارک با خدا ارتباط برقرار می کنم مانند آن است که پشت درب الهی منتظر اجازه هستم.  مثل زمان حج که حاجی در عرفات می ماند و مشغول عبادت می شود تا اجازه ورود به حرم الهی را پیدا کند.

در ادامه روزه، دعاهایی را هم که وارد شده می خواند. چون مضمون این دعاها آن است که ما می خواهیم ورود به ماه مبارک رمضان را با اجازه و با خودآگاهی همراه کنیم و این بسیار متفاوت است با کسی که شب اول رمضان به صورت اجباری و به شکل قهری آماده روزه می شود و می گوید چون اجبار است روزه می گیرم! قطعا این نوع روزه گرفتن آثار متفاوتی خواهد داشت.

اما وقتی کسی روز آخر شعبان را روزه گرفته و شب نیز به دعا و مناجات نشسته، نتیجه این دو عمل، اجازه گرفتن برای ورود به مهمانی است و نوعی خودآگاهی به دنبال دارد که انسان می فهمد در حال ورود به ماه خاصی است که از جهت زمانی کاملا با سایر ماه ها متفاوت است و این تفاوت تنها در «زمان» و «روزه گرفتن» نیست. بلکه این تفاوت از صفر تا بی نهایت است. یعنی در همه امور مشاهده می شود؛ در گردش نظام هستی، در ارتباط اولیای الهی با یکدیگر و حتی در ارتباط مخلوق با خالق، یعنی تفاوت های فراگیر به وجود می آید.

ما عضو و جز کوچکی از این نظام هستیم که احساس می کنیم چون ماه تغییر کرده باید روزه بگیریم اما با ورود به ماه مبارک رمضان متوجه می شویم که روزه گرفتن تنها عضویی از یک پازل است که قطعات دیگر نیز باید در کنار این روزه قرار بگیرد تا من بتوانم به یک مجموعه از آثار برسم.

لذا ما می بینیم که مرحوم امام خمینی (ره) به عنوان رهبر یک نظام جهانی ماه رمضان را به شکل کلی تعطیل می کردند. این پیام های بسیار مهمی به دنبال دارد یعنی امام در ماه رمضان تنها به موارد اضطراری که در نظام پیش می آمد رسیدگی می کردند چون می خواستند از این زمان نهایت استفاده را داشته باشند.

حجت الاسلام ادیب خاطرنشان کرد: سومین «عمل مقدمه ای» که از مبانی کلی استنباط می شود، «زیارت یک معصوم» است. یعنی فرد بتواند خود را به یکی از مقامات واسطه برساند چون زیارت معصوم به نوعی موجب نهادینه شدن ارتباط انسان با خالق می شود و این فرد یکی از اولیای خدا را واسطه قرار می دهد که واسطه اذن و اجازه شده و او را به این حریم وارد کند.

زیارت معصوم در روایات ما بسیار مورد تاکید قرار گرفته است. به عنوان مثال هنگامی که شما به مکه مشرف می شوید بسیار بسیار تاکید شده است که پیش از ورود به مکه و حرم الهی حتما خدمت پیامبر رحمت برسید. چون اگر این واسطه ها نادیده گرفته شوند معلوم نیست که به انسان اذن ورود داده شود و شاید تنها «توهم اذن» وجود داشته باشد که این توهم نیز در جای خود پیامدهای خطرناکی به دنبال دارد.

وقتی مقدمات و حداقل ها انجام شد ورود به این حریم با اجازه انجام می شود و سپس یک تغییری در شخصیت انسان ایجاد می کند که در نتیجه این تغییرات، آثار روحی و آثار سایر قطعاتی که در این پازل باید چیده شود متفاوت خواهد بود.

 /م.ی216