رفتگر، میان کوچه پس کوچه های شهر، جارو به دست می گفت: بیا «گرد و غبار» رو از ما پاک کن!

چه تعمیرکار خوبی است خدا که با نماز و حضور قلب، تنظیم می شوی و همه چیز سَرِپا می شود.

تو را با «یَا مُنْتَهَی الرَّجَایَا» می خوانم و امید ناامید شده ام را فقط از تو می خواهم!

محبوبا! می شود حرف های خصوصی ام را برایت « Direct» کنم؟!

«یَا عَلامَ الْغُیُوبِ» تو خوب می دانی دلم تنگ کربلاست!

بیا و در این روزهای ناب، دستی به سرم بکش تا در خیابان تو قدم بگذارم!

وارث:«توبه»، استغفار نیست!... کسی چه می داند؟!... شاید خدا منظورش این بوده: تو به من بازگرد و لب به سخـن بگشایتو به من درددل هایت را بگو و جواب را از من بخواه تو به من پناه بیار و جز از من، نخواهتو به من نیاز و نازت را بگو، دیگران را نیاز نیستتو به من همه چیز را بسپار و خوب و بد را ...

خدایا! بنده های تو آدم های بدی نیستند! همه شان تو را دوست دارند و به تو عشق می ورزند! حالا شاید عده ای هم که بازیگوش و حرف گوش نکن باشند یا جوانی کرده و هنوز سرشان به سنگ نخورده باشد! تو که نمی خواهی خدای نکرده، خوب و بدهای بنده هایت را جدا کنی؟! تنبیه تو از روی عشق است و مهرورزی ات، به کام جان ما می نشیند!

وارث:به نام خدا دلم گرفته! می خواهم گریه کنم. شنیده ام گریه، دردهای قلب را تسکین می دهد. اما گویی قلب من با گریه هم آسایش و آرامش و تسکین نمی یابد. در این وحشت آباد دنیا و واعطشای معرفت در جستجوی پناه و پناهگاهی هستم. دنبال غاری در بلندای یک کوه، دور از دسترس نامردها و برکنار از نگا...

وارث:حتماً برای شما هم پیش آمده که فکر کنید: خدا، با آن ها که حرفش را نمی خرند و سرشان در لاک خودشان هست، چه کار می کند و در روز رستاخیز، چه نسخه ای برای شان می پیچد! حتماً برای شما هم پیش آمده که با خود مرور کنید: روزه گرفتن در این گرمای طاقت فرسا که دمار از روزگار آدمی در می آورد، چه فایده ...

به وجودت قسم؛ حضرت موعود! خودت باید فکری به حال و روز ما کنی! با دوشیفت کار کردن و اندکی اضافه حقوق، با خرج بالای زندگی و شبکه های مجازی که دمار از روزگارمان درآورده اند، با رنگ هایی که رنگین کمان را در کوچه و خیابان و روی زمین این شهر ایجاد کرده اند، سرمان گیج می رود! گیج می رود و از زمین و زمان برای مان می بارد! آن وقت سی صد و سیزده نفر که هیچ... سی نفر هم جان سالم به در نمی برند!

وارث:به نام خداحالا که ندبه ها جای خواب ها را می گیرد و عطش ها، جای تناول خوراکی ها را؛ با تو صحبت می کنم! حالا که پارچه به دست گرفته و دل زنگار و خاک گرفته را رفت و روب می کنم، با تو نجوا می کنم! حالا که خسته و وامانده از همه جا و همه چیز و همه کس به خودم رسیده ام، برایت می نویسم! ...